Tornmesje

Nu ik een beetje ben ingenesteld in mijn nieuwe appartement was het tijd om weer iets leuks te maken. Een kostuumonderdeel, welteverstaan. De opdracht was simpel: een pij. Ok, misschien niet zomaar een pij. Een pij dat paste bij een personage voor Larp. Voor het personage had ik al eens eerder een jas versierd. De pij zou eronder komen. Simpel maar met stijl, was het idee. Dus geen vuilniszak met een riempje er omheen.

Ik heb zo’n ‘inspiratiemuze’, die mij op de meest idiote tijden bezoekt. Deze keer midden op kantoor. Het liet me niet los. Ik had een idee en ik zou pas rust krijgen als ik het uittekende. Zo ontstond een haastig getekend ontwerp. Nu worden mijn snelle balpenschetsen al gauw wat rommelig (want ik kan niks uitgummen). Maar het idee was duidelijk genoeg.

Thuis liet ik mijn kantoorkunstwerkje aan de ‘opdrachtgever’ zien. Gelukkig was hij enthousiast. Ik besloot om de pij in diepblauw te maken, met lichtblauw als contrastkleur.  Daar ontstond gelijk de volgende uitdaging. Ik had een basispatroon nodig. Het ontwerp was zo strak en simpel, dat mijn bestaande basisblouses niet werkten. De meeste herenblouses hebben achter een naad. Om met het lichaam mee te buigen. Die naad wilde ik er niet in. Alleen wist ik niet zo goed wat een patroon nou zou doen als ik ‘m zomaar zou weglaten.

Daarom vroeg ik mijn vriendin Annicke om hulp. Zij kan veel beter patroontekenen dan ik. Samen brainstormden we verder over het kostuum. We zaten al snel op dezelfde golflengte en zo kwam ze met een nog beter idee dan lichtblauwe contraststof. Ze had een prachtige stof liggen voor bij de pij. Een zelf ontworpen stof. Die ik mocht gebruiken voor het schuine tussenstuk. Het had helemaal de juiste vibe. Gewapend met een passend basispatroon en de extra stof keerde ik huiswaarts.

Een eenvoudig en strak ontwerp komt alleen tot zijn volle recht als het ook strak in elkaar zit. Dus geen bobbelige naden of ongelijke delen. Ik wilde het contrasterende stuk helemaal symmetrisch inzetten. Geen ongelijke puntjes of een patroon dat niet lekker uitkomt. De contraststof verstevigde ik met dun plakkatoen. De stof is rayon, dat als katoen voelt maar het niet is. Het inzetten van het contrastdeel lukte goed en ik stond als een klein meisje te dansen in mijn kamertje.

Ik was zelfs slim genoeg om vooraf te bedenken dat de pij onder een redelijk strakke jas moest. En dat je dan nog wel eens van die opstropende mouwen in je jasmouwen krijgt. Dus, dacht ik slim te zijn en een soort… trompetmouw te maken. Strak om de pols met mooie knoopjes. Dat is het deel waar het hele project bijna in de prullenbak belandde. Mijn  beide naaimachines hebben een speciaal voetje voor knopen. Eerst meet je met een knoop de maat af. Dan haal je een hendel omlaag en de machine doet de rest. Ik hoef alleen maar bij te sturen. Simpel toch?

Mijn nieuwe naaimachine is drie jaar oud. En het ding lijkt nu al aan dementie te lijden. Telkens bij het laatste stapje in de knoopsgatprocedure lijkt de machine te vergeten wat het ook al weer aan het doen was. Het hangt vast in één steekje op één plaats. En zo ontstaat een enorme knoop.

Ook mijn backupmachine gaf kuren. Op de teststof ging het knoopsgat perfect. Op de mouw maakte hij telkens te kleine knoopsgaten. Terwijl hij dus wel goed afgesteld stond. GRAH! Na de vierde uithaalpoging besloot ik dat het dan maar een mouwloze pij moest worden. Tien minuten later zaten alle knoopsgaten in de pij, dit maal op de juiste maat. Boos worden helpt soms.

Ik begrijp nog steeds niet waarom de machines doen wat ze doen. Zeker m’n nieuwe machine stelde me teleur. Ik vrees dat ik er binnenkort toch echt mee naar de naaimachinedokter moet. Desondanks is de pij helemaal af. En eigenlijk wilde ik ‘m voor mezelf houden. Want hij zit zo lekker strak in elkaar. Helaas voor mij is mijn ‘opdrachtgever’ er ook heel blij mee…en eerlijk is eerlijk, het staat hem beter dan mij ;) 

Oei, het was even stil op mijn blog. Niet dat ik nou niks deed. Ik was druk aan het verhuizen naar mijn nieuwe appartement. Dat had toch aardig wat voeten in de aarde. Gelukkig is nu alles uitgepakt en ingericht. Ik merk dat ik hier langzaam maar zeker helemaal tot rust kom. Dus dat is goed.

Vlak voor de grote verhuizing had ik nog een bruiloft van mijn nichtje. Ik nam mezelf voor om niets te kopen, ik heb immers zat kleding. Alleen haar thema “a touch of pink” bleek toch uitdagend. Ik heb niet veel in/met roze. Het staat me meestal niet zo mooi. Uiteindelijk had ik toch een leuke combinatie te pakken. Alles kwam goed. 

Tot de pochet van mijn date arriveerde. Hij moest wilde natuurlijk ook meedoen met het thema. En bij een staalblauw pak, past een mooi pochet. Alleen… zijn pochet vloekte bij mijn shirt. En dat irriteerde me mateloos. Zo erg dat ik een dag voor het feest besloot dan maar iets te maken. Ik was er ondertussen achter dat ik een perfect bijpassende lap stof had liggen. En ik wist ook al precies welke jurk ik zou maken. Iets dat ik al eerder had gemaakt en perfect zou staan. Met zo weinig tijd had ik niet de luxe om te experimenteren.

 Tot mijn grote schrik had ik het desbetreffende patroon niet meer. Gelukkig voor mij, woonde ik toen nog op 10 minuten lopen van mijn nichtje. Zij heeft ook een immens groot archief met magazines en losse patronen. Gelukkig wist ze ook direct welk patroon ik bedoelde toen ik haar met lichte paniek opbelde of ze dat-ene-jurkje-uit-die-ene-Burda nog had. 

De stof is een crêpe achtig iets. Ik denk polyester. Gekregen van mijn moeder. De stof is vast ouder dan ik, maar voelt nog steeds soepel. De kleuren zijn ook niet vervaagd. Wel was ik doodsbenauwd dat het crêpe zich zou misdragen onder mijn naaimachine. Dat het zou weglopen, of opstropen. Van die typische crêpe dingetjes, die je niet makkelijk herstelt. Maar wat een geluk. Het luisterde gewoon! Toch wilde ik niet teveel aan het toeval overlaten en reeg ik alle naadjes van tevoren. Het was ook belangrijk dat de ruitjesstof geen rare onderbreking zou krijgen op de middenvoor naad. Als de lijntjes verspringen, ga ik er de hele tijd naar staren. En dan doe ik de jurk alsnog niet aan.

Uiteindelijk kon ik pas na de verhuizing de jurk op de foto zetten. Ik vind dit roze best leuk staan. Helaas vrees ik dat ik het jurkje verder niet veel zal dragen, het is te zoet voor m’n dagelijkse zelf. Al met al ben ik best trots dat ik dit in vijf uur voor mekaar kreeg. Er is zeker ruimte voor verbetering, met name op de afwerking van de onderkant en mouwen. Dat is iets voor een volgend project met tijdsnood. Nu ga ik langzaam aan eens m’n volgende grote project bedenken. M’n hobbykamer is immers af en snakt naar een goede inwijding.