Tornmesje

Dat dacht ik ook toen ik er aan begon. Deze rok is het resultaat van een berg geduld, ergernis en doorzettingsvermogen.
Het begon allemaal nét nadat ik mijn grijze midirok afmaakte. De lengte is prettig en dus wilde ik nog een midi. Ik sloeg een magazine open voor wat inspiratie, maar zag er niks leuks tussen. Na een half uur boos bladeren, bedacht ik me dat midi ook hip was in de jaren 70. Laat ik nou ook een behoorlijke stapel oude Burda’s hebben. Het model kwam uiteindelijk uit het kerstnummer van 1978.

Toen ik de patroondelen opzocht, deed ik bijna een geluksdansje. Slechts één patroonstuk om over te trekken. In de Burda stond een aparte instructie over de plooien op het pand. Die moesten in een deels doorgestikt. Dat leek me goed te doen. Dit zou een fijn en easy projectje worden voor tussendoor.
Het idee van “fijn en easy projectje voor tussendoor” strandde drie seconden nadat ik mijn stof uitkoos. Ergens moet er een draadje los zitten bij mij. Ik koos namelijk voor een vrolijke, veelkleurige ruitjesstof. Volgens mij besefte ik me destijds nog niet wat voor een gevolgen die stofkeuze had op het verdere verloop. De stof zelf was stevig en toch ook zacht. De ruitjesstof voelt als katoen, aan de binnenkant is het ruw gemaakt met een soort zwarte stof.
Het patroon uitleggen leek simpeler dan het was. Ik realiseerde me.. dit zijn ruitjes. Als je dus iets scheef doet… zie . . je. . dat.. Ruitjes liegen niet. Ruitjes willen recht naar beneden hangen, in gelijkmatige banen. Het patroon oogde zo simpel, dus dat moest ik ook kunnen. Een uur later lag de rok geknipt op de vloer en deed ik de deur van mijn naaikamertje dicht. Genoeg ruitjes voor die dag.

Zelfs het raderwieltje hield het voor gezien...

En zo werkte ik telkens in kleine stukjes verder aan de rok. Één keer per dag en dan maximaal 45 minuten, om mezelf niet gek te maken. Het bleek een enorme puzzel te worden toen ik ook de plooien zo wilde dat het patroon helemaal doorliep. Dat gevecht heb ik opgegeven. Pluspuntje was de stof tijdens het strijken heel goed meewerkte. Dankzij m’n stoomstrijkijzer perste ik elke plooi in de rok.


Nadat de plooien op hun plek zaten, werd het project een stuk makkelijker. Aan de zijkant wilde ik een rits. Ditmaal geen onzichtbare, maar juist een zichtbare. Nog nooit gedaan, maar het lukte toch vrij aardig voor een eerste keer.
De rok zit hoog in de taille, en sluit met een onzichtbare drukknoop. De onderkant wilde ik ook onzichtbaar afwerken. Maar ik had geen zin om dat met de hand te doen. Op de naaimachine heb ik zo’n speciaal steekje ervoor. Dit leek mij de beste tijd om te ontdekken hoe dat steekje nou werkt. Ik was toch al gestoord door alle ruitjes. Na wat prutswerk op een proeflapje (godzijdank)… kreeg ik het voor elkaar.
En nu is het af. Het heeft wederom een retro gevoel. Maar dat is ook wel te verwachten van deze combinatie. Met een strenge zwarte blouse kan het volgens mij ook leuk zijn. Hoe dan ook, voorlopig wil ik geen ruitjesdingen meer maken.

ja, kattenoortjes.. nog over van halloween ;)