Soms loop ik tegen een lap stof aan waar ik iets mee móet doen. Een beetje zoals dat ene paar schoenen die net te duur zijn, maarja, je moetmoetmoet ze meenemen. Een buitenkans, pure winst en nog meer van dat soort redenaties om de spontane actie goed te praten. Dat was ook het geval toen mijn ogen een blauwe lap stof met zwaluwen zagen in de Knip van deze maand. Ik ging voor de bijl.

Op deze website waar de stof is te bestellen. En dan kun je ook nog met de print zelf aan de haal. De zwaluwen kunnen groter of kleiner op de stof. Dat geeft eindeloze mogelijkheden en een licht geval van keuzestress. Tot overmaat van ramp kan je ook nog je eigen stof ontwerpen. Hoe gaaf is dat?! Iets wat ik in de toekomst dus zeker ga doen (sorry portemonnee…)

Tot overmaat van ramp, besloot ik dat ik er niets bij had dat er boven kon. Dus moest ik er nu ook wel iets bij maken. En zo griste ik een oranje satijn tevoorschijn. Ooit gekregen van mijn oma. Ik had het nog geen bestemming gegeven. Tot nu. Het was alsof deze oranje satijn al jaren aan het wachten was op de blauwe zwaluwen. Perfect.

Maar wat moet je dan met deze bonte combinatie? Nou, lekker basic blijven! Ik besloot een kokerrok met hoge taille te maken, samen met een getailleerde blouse. De blauwe stof heeft een klein beetje stretch. Dat is fijn want dan beweegt de rok een beetje met me mee. Het patroon kwam uit de Knip van februari 2016. Die zijn lekker bezig met leuke patronen bedenken de laatste tijd. Natuurlijk kreeg de rok een eigen draai, want achter wilde ik een open split. En om het helemaal correct te doen, zocht ik een blauwe, bijpassende voering.

Alles liep helemaal volgens plan. Tot ik tijdens het strijken helemaal in paniek raakte. De mooie zwaluwtjes liepen uit!!! Na een tweede keer kijken, realiseerde ik me dat ik slaap nodig had. Het ‘lek-effect’ was juist zo bedoeld en zat een paar zwaluwen verderop, gewoon weer in de stof verwerkt. Om mezelf een volgende hartverzakking te besparen, heb ik nu als spelregel dat ik niet meer na middernacht zonder koffie kleding maak…

Voor de blouse koos ik een simpel model uit een Simplicity magazine. Ik ken Simplicity normaal alleen van de pakjes patronen. Een Amerikaans merk, die de naadtoeslag in de patronen verwerkt. Ik snap niet zo goed waarom het ene merk dat wel doet en het andere niet. Ik zie ook niet echt het voordeel van een vooraf ingecalculeerde naadtoeslag (de extra stof die je mee knipt bij je patroon omdat er anders geen ruimte is om de kleding aan elkaar te zetten). Aanpassen gaat lastiger. En dat vertaalde zich ook naar het model. Het werd namelijk een zak.

Een zak van satijn is niet flatteus. Tijdens het passen, keek ik mezelf ongelukkig aan in de spiegel. Na wat hardop zuchten en grommen, mikte ik het blousemonster op m’n paspop. Die staat afgesteld op een iets optimistische versie van mij. Geheel tegen het patroon in, verzon ik ter plekken meer figuurnaden. Ik nam ook de bestaande naden geleidelijk in. Zo kwam er vorm in de satijnzak en begon het daadwerkelijk op een blouse te lijken. De verzonnen figuurnaden, reeg ik eerst voorzichtig met de hand in de blouse. Gelukkig werkte mijn verzinsel en ben ik blij met het resultaat.

Al met al is dit een te gekke combinatie geworden. Wederom niet donker en zeker het oranje is nog niet helemaal in mijn comfortzone. Maar dat zie ik wel goed komen. Ik vind dat de oufit knipoogt naar de jaren 50-60 en dat is dan wel weer helemaal mijn ding! 

Voor de verandering heb ik de foto's laten maken, want een beetje degelijke selfie maken lukte dit keer niet. Volgende keer beter ;)