Al snel kreeg ik een zware tas met dikke, zwarte stof in mijn handen geduwd. Normaal gesproken koop ik liever zelf de stof. Maar deze meneer heeft een hele lieve echtgenote met een goed oog voor kwaliteit. Dus vertrouwde ik op hun keuze. Dat bleek meer dan terecht. De stof bleef goed liggen bij het knippen. Helaas was de stof ook dol op naalden. In korte brak ik zes (!!) naalden in verschillende diktes. Misschien tijd om mijn naaimachine eens naar de machinedokter te brengen…
Ondertussen kreeg de jas vorm en subtiele details. Want ‘gewoon’ een jas met helemaal niks… daar doe ik niet aan! Passen was wel een dingetje. De klant was toch iets anders qua afmetingen dan de paspop, ik of mijn vriend. We deden een jammerlijke poging. Het was geen succes.

De kap was een heel ander verhaal. De strakke lijnen die ik in de jas wilde benadrukken, werden teniet gedaan door een capuchon. Toch wilde ik het ding niet weglaten. Op een larp wil je als duistere heer ook onherkenbaar sluipen in het donker. Ik dreigde helemaal vast te lopen op de kap. Daar kwam mijn pintrest obsessie goed van pas. Sjaals met een kap eraan zijn tegenwoordig een ding. Dit was vast ook duister te maken. En zo zette ik op hoop van zegen de kap vast op een sjaal.

Vorige week was de laatste passessie. De grote vuurdoop. Onder toeziend oog van vrienden, werd de jas (en inmiddels ook bijbehorende pij) aangetrokken. Dat is voor mij het spannendste moment. Het voelt toch als wachten op je examenuitslag. Deze mensen dragen het hart op de tong, dus als het er niet uit ziet, hoor ik dat ook gelijk. Gelukkig voor mij was iedereen positief! Het belangrijkste nog: de klant zelf is tevreden en zijn vrouw was er ook blij mee. Dankzij Judith Dekker van Scarlett Bohemian fotografie kon ik dit keer mooie foto’s maken in plaats van slechte selfies. Zie hieronder het resultaat.




Dus mensen die komend weekend naar de Vortex gaan: Kijk uit. Aratt schrijdt als duister stijlicoon geruisloos langs je heen.